De Marconistraat

De heer Guglielmo Marconi heeft als uitvinder zijn sporen verdiend met het bedenken van de telegraaf. (Niet de krant van die naam maar een bruikbaar systeem om via draden met elkaar te kunnen communiceren.)

De Oude Bouw

Door de komst van de Wagon- en Bruggenfabriek Werkspoor en de Staalfabrieken van Demka aan het begin van de twintigste eeuw, ontstond een grote behoefte aan woningen in de omgeving van de beide fabrieken. Vrijwel gelijk met de bouw van de wijk ‘Elinkwijk’ aan de andere kant van de Amsterdamsestraatweg, bouwde woningbouwvereniging ‘Zuilen’ haar eerste complex, met de De Lessepsstraat als hoofdstraat. De straten in deze wijk werden net als aan de andere kant ook genoemd naar uitvinders. Het Complex 1 van deze woningbouwvereniging werd ontworpen door architect Ph.J. Hamers. Na het gereedkomen van complex 2 (’t Zand) werd dit complex niet de ‘Lessepsbuurt’ genoemd, maar kreeg het de Geuzennaam ‘De Oude Bouw’.

De Marconistraat

In een stratengids uit 1938 wordt slechts één handelaar vermeld: J. Brundel op nummer 34. Hij verdiende de kost als ‘peterolieman’ van ‘De Automaat’, een door een grote oliemaatschappij opgezette distributieregeling. – Hij kwam in de vroege Zuilense jaren met enige regelmaat met zijn bakfiets door de straten en verkocht de petroleum voor de petroleumstelletjes waarop in vrijwel ieder huishouden gekookt werd.

Op nummer 10 woonde de familie Soutberg. Antoon Soutberg (jr.) was een verwoed verzamelaar van ‘dam-problemen’, hij bouwde daar wereldfaam in op. (Hier wordt de problemen van het damspel bedoeld.)

In de Marconistraat woonde op nummer 47 de heer H. van de Werf. Hij was smid van beroep en werkte bij de hoefsmid naast de toenmalige garage van der Vaart op de Amsterdamsestraatweg.

Regelmatig konden we bij de tram – die toen nog over de Amsterdamsestraatweg reed – een helft van Zuilens eerste tweeling aantreffen, Geert-Gijs of Jaap Post. Jaap speelde graag buiten met zijn vriendjes en woonde in de Marconistraat en beleefde er veel plezier aan om een spijker op de tramrails te leggen. Als de tram daar dan overheen reed, werd die spijker gloeiend heet. (Dan was het de kunst om een slachtoffer te vinden die deze truc nog niet kende, die duwde je dan fijntjes de spijker in zijn hand.)

Jaap Post herinnerde zich nog meer over ‘zijn’ straat: ‘In 1934 was alles nog grasland. Wij woonden in de Marconistraat. Achter ons huis was alles nog weiland. Wij sprongen achter over het slootje. Daar zaten veel kikkers. Een van onze vriendjes heette Werba. Hij was een zoon van een politieagent. Bij dat vriendje thuis hadden ze een grote regenton en daar deden wij de kikkers in. Later gooide zijn vader ze weg. Als we verder op het stukje land liepen, dan gingen wij bij Boshuis de kolenman naar de opslag van kolen kijken. Daar zaten veel ratten.’

Het pand Marconistraat 24 huisvestte de familie Molenaar. Van dit gezin huwden op 18 juli 1943 twee zussen met twee broers. De dames kenden de heren al een tijdje, het waren namelijk buren van elkaar.

Vroeger werd veel op het ‘petroleumstel’ gekookt, gesudderd of anderszins warm gehouden. Voor petroleum werd je naar de drogist gestuurd, met zo’n vierkante kan, die bovenop een schenktuit had. Dikwijls kwam de man met de petroleum ook aan de deur. In Zuilen was dat onder andere vader Brundel, die we hier zien met zoon Louis op de ‘Petroliewagen’ in de Marconistraat. Nou ja, ‘zien’, u heeft gelijk, de foto is wat onscherp. De bakfiets van ‘De Automaat’ is hier omgetoverd tot een Vorstelijke Troon voor de bijna jarige zoon van de ondernemer. Hij mocht een dag vóór zijn zesde verjaardag, op twee augustus 1936 op de kar en de kiek.

De bakfiets van ‘De Automaat’ is hier omgetoverd tot een Vorstelijke Troon voor de bijna 6-jarige zoon van de ondernemer.

Meer weten over de Marconistraat en/of Zuilen: www.museumvanzuilen.nl